...'Η θα βγούμε στους δρόμους ή θα μας πετάξουν στο δρόμο...

Δευτέρα 29 Νοεμβρίου 2010

Εργοδοτικός-κυβερνητικός συνδικαλισμός: Αποστολή του ο εκφυλισμός των αγώνων και η καλλιέργεια ηττοπάθειας


Εργο του κυβερνητικού και εργοδοτικού συνδικαλισμού είναι να στηρίξει και να διευκολύνει την εφαρμογή των αντεργατικών πολιτικών. Προσπαθεί να το πετύχει είτε κρατώντας σε αδράνεια τμήματα των εργαζομένων είτε, όταν οι συνθήκες τον αναγκάζουν, χρησιμοποιώντας τις διάφορες μορφές αγώνα με τέτοιο τρόπο ώστε τελικά να τις εκφυλίσουν και να σπείρουν την απογοήτευση και, κατά συνέπεια, την υποταγή στις αντεργατικές επιλογές.
Πρόσφατο χαρακτηριστικό παράδειγμα εκφυλισμού μορφών αγώνα είναι ο τρόπος που η πλειοψηφία της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Εργαζομένων ΟΤΑ (ΠΟΕ - ΟΤΑ) χειρίστηκε το ζήτημα των κινητοποιήσεων του κλάδου, οι οποίες ξεκίνησαν στα τέλη της προηγούμενης βδομάδας και τελείωσαν στις αρχές αυτής. Η ΠΑΣΚΕ (η οποία έχει την απόλυτη πλειοψηφία στην ΠΟΕ - ΟΤΑ) μαζί με την Αυτόνομη Συνδικαλιστική Κίνηση (ΑΣΚ, παράταξη του Συνασπισμού) συμφώνησαν να προχωρήσει ο κλάδος σε απεργία την Παρασκευή 19 Νοεμβρίου, αποχή το Σαββατοκύριακο και νέα απεργία μέχρι και την Τρίτη 23 Νοεμβρίου. Ουσιαστικά, αποφάσισαν να ξεκινήσει ο κλάδος μια κινητοποίηση διαρκείας χωρίς όμως να τηρούνται ούτε οι στοιχειώδεις προϋποθέσεις για την επιτυχία της.
Φρόντισαν συνειδητά να μην ενημερώσουν έγκαιρα και ουσιαστικά τους εργαζόμενους, να μην τους κάνουν συμμέτοχους στην προετοιμασία της κινητοποίησης και να μην αναδείξουν τη σημασία της. Αυτό είναι απόλυτα συνδεδεμένο με το περιεχόμενο που οι δυνάμεις αυτές έδωσαν στην κινητοποίηση, μικραίνοντας τελικά τη σημασία της και προδικάζοντας, πριν ακόμα ξεκινήσει, την αποτυχία της. Κάτω από τον βαρύγδουπο τίτλο «Να ακυρώσουμε τώρα το βάρβαρο μνημόνιο» πρόβαλλαν γενικόλογα και παραπλανητικά αιτήματα. Οπως το αίτημα για «αναπλήρωση των απωλειών στο εισόδημά μας» που σημαίνει τα πάντα για να μη σημαίνει στην πράξη τίποτα.

Εδώ θα πρέπει να σημειώσουμε και το περίσσευμα υποκρισίας της πλειοψηφίας. Οταν αυτή η πλειοψηφία προβάλλει το αίτημα «υπερασπιζόμαστε το δικαίωμα των συμβασιούχων», αποτελεί μέγιστη υποκρισία. Για να το αποδείξουμε αυτό αρκεί να υπενθυμίσουμε ένα και μόνο γεγονός: η ίδια πλειοψηφία τον Ιούνη του 2008 είχε σύρει στα δικαστήρια το Σωματείο Εργαζομένων στους Δήμους του Νομού Λάρισας, απαιτώντας να μην ψηφίσουν οι συμβασιούχοι στις εκλογές του Σωματείου για την ανάδειξη νέας διοίκησης και για την ανάδειξη αντιπροσώπων στο συνέδριο. Ενα από τα επιχειρήματα που είχε χρησιμοποιήσει στη δίκη ήταν ότι όσοι απασχολούνται με συμβάσεις έργου δεν είναι εργαζόμενοι με βάση το νόμο και για αυτό δεν μπορούν να ψηφίσουν!
Τελικά, τα παχιά λόγια και τους αγωνιστικούς λεονταρισμούς τους διαδέχτηκε το κλείσιμο της απεργίας, όχι γιατί «ακυρώθηκε το βάρβαρο μνημόνιο», αλλά γιατί ο υφυπουργός Εσωτερικών, Γ. Ντόλιος δεσμεύθηκε να αναγνωρίσει την προϋπηρεσία σε ορισμένες ομάδες εργαζομένων! Την ίδια ακριβώς δέσμευση είχε αναλάβει και την πρώτη μέρα της απεργίας!
Αποκαλυπτικός του ρόλου της συνδικαλιστικής πλειοψηφίας είναι και το πώς έδρασε τις μέρες της κινητοποίησης. Ούτε μια μάχη για την περιφρούρησή της, χαμηλά ποσοστά συμμετοχής σε δήμους όπου έχουν την πλειοψηφία, σε επίπεδο Ομοσπονδίας έκαναν τους αγωνιστές και σε επίπεδο σωματείων πρότειναν την αναστολή της κινητοποίησης.
Ταυτόχρονα, φροντίζουν να κρατούν τον κλάδο απομονωμένο, καλλιεργώντας συντεχνιακές λογικές, προκειμένου να εμποδίσουν το συντονισμό της δράσης όλων των εργαζομένων, ο οποίος αποτελεί απαραίτητο όρο για να δοθεί αποτελεσματική ενιαία αγωνιστική απάντηση στην ενιαία, ολομέτωπη επίθεση που δέχονται από το κεφάλαιο και τις κυβερνήσεις τους. Με το που ανέστειλε την κινητοποίηση η ΠΟΕ - ΟΤΑ, η άλλη Ομοσπονδία του κλάδου η ΠΟΠ - ΟΤΑ (ελέγχεται από τη ΔΑΚΕ) προχώρησε σε απεργία δύο μέρες μετά. Είναι φανερό ότι αποφεύγουν όπως «ο διάολος το λιβάνι», την κοινή δράση. Το ίδιο συντεχνιακά είναι και τα αιτήματα που... πραγματικά προωθούν. Πίσω από το γενικόλογο πλαίσιο διεκδικήσεων προωθούν αιτήματα (όπως η καταβολή επιδομάτων σε ειδικές κατηγορίες) που σε κάθε περίπτωση δεν ξεφεύγουν από τα όρια του κλάδου. Ταυτόχρονα, συγκαλύπτουν ότι οι αιτίες των προβλημάτων των εργαζομένων στους ΟΤΑ είναι κοινές για όλους τους εργαζόμενους και παρουσιάζουν τον καπιταλισμό ως μία αιώνια πραγματικότητα που δε γίνεται να αλλάξει.
Η λογική αυτή περιγράφεται εξαιρετικά ανάγλυφα από τη στάση της πλειοψηφίας σε μία άλλη Ομοσπονδία, της ΓΕΝΟΠ ΔΕΗ, που ακολουθεί ακριβώς την ίδια πολιτική κατεύθυνση με αυτήν της ΠΟΕ - ΟΤΑ. Ο λόγος που αρθρώνει είναι υπερβολικά αγωνιστικός και την ίδια στιγμή διεκδικεί να δοθούν τα κοιτάσματα λιγνίτη που δεν έχουν παραχωρηθεί στη ΔΕΗ στους ιδιώτες. Σε πρόσφατη ανακοίνωσή της λέει: «η ανάπτυξη του τόπου θα έρθει με επενδύσεις και όχι με αρπαχτές μιας σειράς αεριτζήδων, όπως αυτές που γίνονται εδώ και ενάμιση χρόνο στην εμπορία λιανικής. Τον επενδυτή που βάζει τα λεφτά του, που παίρνει ρίσκο, που δημιουργεί θέσεις εργασίας, ναι να τον σεβαστούμε. Τον αεριτζή όμως όχι, θα τον σταματήσουμε με όλες μας τις δυνάμεις». Δηλαδή καλλιεργούν την αντίληψη πως το ξεπούλημα της ΔΕΗ και συνολικά του δημόσιου πλούτου είναι ζήτημα «αεριτζήδων» και όχι στρατηγική επιλογή των μονοπωλίων και, κατά συνέπεια, προτεραιότητα των κομμάτων και κυβερνήσεων της πλουτοκρατίας.
Αυτές είναι σε αδρές γραμμές οι τεχνικές που χρησιμοποιούν οι ρεφορμιστικές και οπορτουνιστικές δυνάμεις στο συνδικαλιστικό κίνημα, προκειμένου να χτυπήσουν τις αγωνιστικές διαθέσεις। Με αυτόν τον τρόπο στέκονται εμπόδιο στην ανάπτυξη αποτελεσματικών αγώνων. Γι' αυτό είναι πέρα για πέρα αναγκαίο οι εργαζόμενοι να τους παραμερίσουν αλλά και να τους καταδικάσουν. Να τους αντιμετωπίσουν ως αυτό που πραγματικά είναι: εχθροί των εργαζομένων και σύμμαχοι του κεφαλαίου. Ακόμα απαιτείται οι εργαζόμενοι να αναλάβουν πρωτοβουλίες για την οργάνωσή τους και την ανάπτυξη κοινών αγώνων, ολόκληρης της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων. Σε αυτή τη δύσκολη μάχη δεν είναι μόνοι τους. Εχουν μαζί τους το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα που μπορεί να δείξει το δρόμο για τη σύγκρουση και ανατροπή του βάρβαρου εκμεταλλευτικού συστήματος.
πηγη: Ριζοσπάστης

Χ. Μ.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου